Z Almodovarem jest jak z operą - albo ją od razu pokochasz, albo znienawidzisz. Jeśli jednak nie zapałasz do niej miłością od razu, pewnie z czasem ją docenisz, ale nigdy nie będzie budzić w tobie tych niezapomnianych emocji.
Zastanawiam się, za co najbardziej lubię Almodovara, co mnie w nim tak porusza. Pierwsze określenie, jakie mi się nasuwa, to niebanalność. Pedro właściwie pokazuje zwykłych ludzi ze zwykłymi problemami, jakich pełno. Zawsze jednak do tej historii dodaje pikanterii, wplatając do scenariusza wydarzenia lub zachowania powszechnie nieakceptowane, np. morderstwo, zdrada, homoseksualizm, gwałt na chorej. Jest to co najmniej niewygodne dla widza, trudno mu się w tym odnaleźć. Jednak to właśnie ta hm, nienormalność powoduje u mnie wzruszenie i zachwyt.
Charakterystyczne też dla filmów Almodovara jest zakończenie: zawsze niespodziewane i szczęśliwe, chociaż nie dla wszystkich bohaterów.

10/10 i honorowe miejsce w ulubionych i sercu :)