Słynna piosenkarka Becky de Parano miała w swym życiu tyle mężów ile złotych płyt. Ma ponadto dorosłą córkę Rebekę, którą opuściła w wieku trzynastu lat, by poświęcić się karierze.

Po piętnastu latach nieobecności, Becky wraca do Madrytu na koncert. Przy okazji pragnie spotkać się z porzuconą córką. Gdy dochodzi do spotkania, okazuje się, że przez te wszystkie, długie lata stały się sobie prawie obce. Wieczorem, w towarzystwie Manuela, męża Rebeki i jednocześnie byłego kochanka jej matki wybierają się na występ Femme Letal, transwestyty, wcielającego się w postać Becky. Rebeka zdradza matce swą tajemnicę - w chwilach największej tęsknoty za nią przychodziła obejrzeć jego występ. Pomija jednak milczeniem to, że oboje w swej tajemniczej fascynacji nawiązali bliski kontakt. Próby czynione przez Manuela, by odnowić dawny romans, przekonują Becky, że małżeństwo jej córki jest fikcją. Wkrótce Manuel zostaje zamordowany. W dniu jego pogrzebu Rebeka prowadzi dziennik telewizyjny. Po odczytaniu wiadomości o pogrzebie ze spokojem przyznaje się przed kamerami do morderstwa swego męża. Jej aresztowanie zbiega się z koncertem Becky, podczas którego dedykuje swoją pierwszą piosenkę córce przebywającej w więzieniu. Sędzia prowadzący śledztwo nie wierzy jednak słowom Rebeki podejrzewając, iż kryje się za nimi jakaś zagadka...
[tantra]

Rebekę odwiedza po latach despotyczna matka, Becky. Szybko wychodzi na jaw, że ona i mąż Rebeki byli kiedyś kochankami. Wkrótce mężczyzna zostaje zamordowany. Podejrzenie pada na obie kobiety.

Stary jak świat temat filmowy: wzajemne urazy matki i córki, pokazane przez Almodovara z właściwą mu nutką absurdalnego humoru, ironii, ale i nie pozbawione bolesnej goryczy. Głębia przeżyć nieszczęśliwej w małżeństwie Rebeki skonfrontowana tu została z bezmyślnością i beztroską jej matki, która przez całe życie zainteresowana jedynie swą karierą aktorską, zdawała się zapominać o cierpiącym ból odrzucenia dziecku. Do pojednania dochodzi jednak w sposób przewrotny: poprzez zbrodnię i wzajemne próby oczyszczenia się z zarzutów. Almodovar nie byłby sobą, gdyby nie mieszał konwencji. Od scen wzruszających do łez brawurowo przechodzi do sekwencji nieodparcie śmiesznych.